| یکی هفته به نوبت گاه خسرو | روان می‌کرد هر دم تحفه نو | |
| پس از یک هفته روزی کانچنان روز | ندید است آفتاب عالم افروز | |
| به سرسبزی نشسته شاه بر تخت | چو سلطانی که باشد چاکرش بخت | |
| ز مرزنگوش خط نو دمیده | بسی دل را چو طره سر بریده | |
| بساط شه ز یغمائی غلامان | چو باغی پر سهی سرو خرامان | |
| به جوش آمد سخن در کام هر کس | به مولائی بر آمد نام هر کس | |
| به رامش ساختن بی‌دفع شد کار | به حاجت خواستن بی‌رفع شد یار | |
| مهین بانو زمین بوسید و بر جست | به خسرو گفت ما را حاجتی هست | |
| که دارالملک بردع را نوازی | زمستانی در آنجا عیش سازی | |
| هوای گرمسیر است آنطرف را | فراخیها بود آب علف را | |
| اجابت کرد خسرو گفت برخیز | تو میرو کامدم من بر اثر نیز | |
| سپیده دم ز لشگر گاه خسرو | سوی باغ سپید آمد روارو | |
| وطن خوش بود رخت آنجا کشیدند | ملک را تاج و تخت آنجا کشیدند | |
| ز هر سو خیمه‌ها کردند بر پای | گرفتند از حوالی هر کسی جای | |
| مهین بانو به درگاه جهانگیر | نکرد از شرط خدمت هیچ تقصیر | |
| شه آنجا روز و شب عشرت همی کرد | می تلخ و غم شیرین همی خورد |