| بدان تا مردم آنجا کم شتابند | ز جادو جادوئیها در نیابند | |
| بدین جادو شبیخونی عجب کن | هوائی هر چه ناخوشتر طلب کن | |
| بساز آنجا چنان قصری که باید | ز ما درخواست کن مزدی که شاید | |
| پس آنگه از خزو دیبا و دینار | وجوه خرج دادندش به خروار | |
| چو بنا شاد گشت از گنج بردن | جهان پیمای شد در رنج بردن | |
| طلب می‌کرد جائی دور از انبوده | حوالی بر حوالی کوه بر کوه | |
| بدست آورد جائی گرم و دلگیر | کز او طفلی شدی در هفته پیر | |
| بده فرسنگ از کرمانشهان دور | نه از کرمانشهان بل از جهان دور | |
| بدانجا رفت و آنجا کارگه ساخت | به دوزخ در چنان قصری به پرداخت | |
| که داند هر که آنجا اسب تازد | که حوری را چنان دوزخ نسازد | |
| چو از شب گشت مشگین روی آن عصر | ز مشگو رفت شیرین سوی آن قصر | |
| کنیزی چند با او نارسیده | خیانت کاری شهوت ندیده | |
| در آن زندانسرای تنگ می‌بود | چو گوهر شهربند سنگ می‌بود | |
| غم خسرو رقیب خویش کرده | در دل بر دو عالم پیش کرده |