| چو شیرین در مداین مهد بگشاد | ز شیرین لب طبقها شهد بگشاد | |
| پس از ماهی کز آسایش اثر یافت | ز بیرون رفتن خسرو خبر یافت | |
| که از بیم پدر شد سوی نخجیر | وز آنجا سوی ارمن کرد تدبیر | |
| بدرد آمد دلش زان بی‌دوائی | که کارش داشت الحق بینوائی | |
| چنین تا مدتی در خانه می‌بود | ز بی‌صبری دلش دیوانه می‌بود | |
| حقیقت شد ورا کان یک سواره | که می‌کرد اندرو چندان نظاره | |
| جهان آرای خسرو بود کز راه | نظر می‌کرد چون خورشید در ماه | |
| بسی از خویشتن بر خویشتن زد | فرو خورد آن تغابن را و تن زد | |
| صبوری کرد روزی چند در کار | نمود آنگه که خواهم گشت بیمار | |
| مرا قصری به خرم مرغزاری | بباید ساختن بر کوهساری | |
| که کوهستانیم گلزار پرورد | شد از گرمی گل سرخم گل زرد | |
| بدو گفتند بت رویان دمساز | که‌ای شمع بتان چون شمع مگداز | |
| تو را سالار ما فرمود جائی | مهیا ساختن در خوش هوائی | |
| اگر فرماندهی تا کارفرمای | به کوهستان ترا پیدا کند جای | |
| بگفت آری بباید ساختن زود | چنان قصری که شاهنشاه فرمود | |
| کنیزانی کزو در رشک ماندند | به خلوت مرد بنا را بخواندند | |
| که جادوئی است اینجا کار دیده | ز کوهستان بابل نو رسیده | |
| زمین را اگر بگوید کای زمین خیز | هوا بینی گرفته ریز بر ریز | |
| فلک را نیز اگر گوید بیارام | بماند تا قیامت بر یکی گام | |
| ز ما قصری طلب کرد است جائی | کزان سوزنده‌تر نبود هوائی |