| سمنبر غافل از نظاره شاه | که سنبل بسته بد بر نرگسش راه | |
| چو ماه آمد برون از ابر مشگین | به شاهنشه در آمد چشم شیرین | |
| همائی دید بر پشت تذروی | به بالای خدنگی رسته سروی | |
| ز شرم چشم او در چشمه آب | همی لرزی چون در چشمه مهتاب | |
| جز این چاره ندید آن چشمه قند | که گیسو را چو شب بر مه پراکند | |
| عبیر افشاند بر ماه شب افروز | به شب خورشید می‌پوشید در روز | |
| سوادی بر تن سیمین زد از بیم | که خوش باشد سواد نقش بر سیم | |
| دل خسرو بر آن تابنده مهتاب | چنان چون زر در آمیزد به سیماب | |
| ولی چون دید کز شیر شکاری | بهم در شد گوزن مرغزاری | |
| زبون‌گیری نکرد آن شیر نخجیر | که نبود شیر صیدافکن زبون گیر | |
| به صبری کاورد فرهنگ در هوش | نشاند آن آتش جوشنده را جوش | |
| جوانمردی خوش آمد را ادب کرد | نظرگاهش دگر جائی طلب کرد | |
| به گرد چشمه دل را دانه می‌کاشت | نظر جای دگر بیگانه می‌داشت | |
| دو گل بین کز دو چشمه خار دیدند | دو تشنه کز دو آب آزار دیدند | |
| همان را روز اول چشمه زد راه | همین از چشمه‌ای افتاد در چاه | |
| به سرچشمه گشاید هر کسی رخت | به چشمه نرم گردد توشه سخت | |
| جز ایشان را که رخت از چشمه بردند | ز نرمیها به سختیها سپردند | |
| نه بینی چشمه‌ای کز آتش دل | ندارد تشنه‌ای را پای در گل | |
| نه خورشید جهان کاین چشمه خون | بدین کار است گردان گرد گردون | |
| چو شه می‌کرد مه را پرده‌داری | که خاتون برد نتوان بی‌عماری |