| بسا دولت که آید بر گذرگاه | چو مرد آگه نباشد گم کند راه | |
| ز هر سو کرد بر عادت نگاهی | نظر ناگه در افتادش به ماهی | |
| چو لختی دید از آن دیدن خطر دید | که بیش آشفته شد تا بیشتر دید | |
| عروسی دید چون ماهی مهیا | که باشد جای آن مه بر ثریا | |
| نه ماه آیینه‌ی سیماب داده | چو ماه نخشب از سیماب زاده | |
| در آب نیلگون چون گل نشسته | پرندی نیلگون تا ناف بسته | |
| همه چشمه ز جسم آن گل اندام | گل بادام و در گل مغز بادام | |
| حواصل چون بود در آب چون رنگ؟ | همان رونق در او از آب و از رنگ | |
| ز هر سو شاخ گیسو شانه می‌کرد | بنفشه بر سر گل دانه می‌کرد | |
| اگر زلفش غلط می‌کرد کاری | که دارم در بن هر موی ماری | |
| نهان با شاه می‌گفت از بنا گوش | که مولای توام هان حلقه در گوش | |
| چو گنجی بود گنجش کیمیاسنج | به بازی زلف او چون مار بر گنج | |
| فسونگر مار را نگرفته در مشت | گمان بردی که مار افسای را کشت | |
| کلید از دست بستانبان فتاده | ز بستان نار پستان در گشاده | |
| دلی کان نار شیرین کار دیده | ز حسرت گشته چون نار کفیده | |
| بدان چشمه که جای ماه گشته | عجب بین کافتاب از راه گشته | |
| چو بر فرق آب می‌انداخت از دست | فلک بر ماه مروارید می بست | |
| تنش چون کوه برفین تاب می‌داد | ز حسرت شاه را برفاب می‌داد | |
| شه از دیدار آن بلور دلکش | شده خورشید یعنی دل پر آتش | |
| فشاند از دیده باران سحابی | که طالع شد قمر در برج آبی |