| که می‌خواهم خرامیدن به نخجیر | دو هفته بیش و کم زین کاخ دلگیر | |
| شما خندان و خرم دل نشینید | طرب سازید و روی غم نبینید | |
| گر آید نار پستانی در این باغ | چو طاووسی نشسته بر پر زاغ | |
| فرود آرید کان مهمان عزیز است | شما ماهید و خورشید آن کنیز است | |
| بمانیدش که تا بیغم نشیند | طرب می‌سازد و شادی گزیند | |
| و گر تنگ آید از مشکوی خضرا | چو خضر آهنگ سازد سوی صحرا | |
| در آن صحرا که او خواهد بتازید | بهشتی روی را قصری بسازید | |
| بدان صورت که دل دادش گوائی | خبر می‌داد از الهام خدائی | |
| چو گفت این قصه بیرون رفت چون باد | سلیمان وار با جمعی پریزاد | |
| زمین کن کوه خود را گرم کرده | سوی ارمن زمین را نرم کرده | |
| ز بیم شاه می‌شد دل پر از درد | دو منزل را به یک منزل همی کرد | |
| قضا را اسبشان در راه شد سست | در آن منزل که آن مه موی می‌شست | |
| غلامان را بفرمود ایستادن | ستوران را علوفه برنهادن | |
| تن تنها ز نزدیک غلامان | سوی آن مرغزار آمد خرامان | |
| طوافی زد در آن فیروزه گلشن | میان گلشن آبی دید روشن | |
| چو طاووسی عقابی باز بسته | تذروی بر لب کوثر نشسته | |
| گیا را زیر نعل آهسته می‌سفت | در آن آهستگی آهسته می‌گفت | |
| گر این بت جان بودی چه بودی | ور این اسب آن من بودی چه بودی | |
| نبود آگه که آن شبرنگ و آن ماه | به برج او فرود آیند ناگاه | |
| بسا معشوق کاید مست بر در | سبل در دیده باشد خواب در سر |