| چو حسرت خورد از پرواز آن باز | همان باز آمدی بر دست او باز | |
| بدیشان گفت اگر ما باز گردیم | و گر با آسمان همراز گردیم | |
| نشد ممکن که در هیچ آبخوردی | بیابیم از پی شبدیز گردی | |
| نشاید شد پی مرغ پریده | نه دنبال شکاردام دیده | |
| کبوتر چون پرید از پس چه نالی | که وا برج آید ار باشد حلالی | |
| بلی چندان شکیبم در فراقش | که برقی یابم از نعل براقش | |
| چو زان گم گشته گنج آگاه گردم | دیگر ره با طرب همراه گردم | |
| به گنجینه سپارم گنج را باز | به دین شکرانه گردم گنج پرداز | |
| سپه چون پاسخ بانو شنیدند | به از فرمانبری کاری ندیدند | |
| وزان سوی دگر شیرین به شبدیز | جهان را می‌نوشت از بهر پرویز | |
| چو سیاره شتاب آهنگ می‌بود | ز ره رفتن بروز و شب نیاسود | |
| قبا در بسته بر شکل غلامان | همی شد ده به ده سامان به سامان | |
| نبود ایمن ز دشمن گاه و بی گاه | به کوه و دشت می‌شد راه و بی‌راه | |
| رونده کوه را چون باد می‌راند | به تک در باد را چون کوه می‌ماند | |
| نپوشد بر تو آن افسانه را راز | که در راهی زنی شد جادوئی ساز | |
| یکی آیینه و شانه درافکند | به افسونی به راهش کرد دربند | |
| فلک این آینه وان شانه را جست | کزین کوه آمد و زان بیشه بر رست | |
| زنی کوشانه و آیینه بفکند | ز سختی شد به کوه و بیشه مانند | |
| شده شیرین در آن راه از بس اندوه | غبار آلود چندین بیشه و کوه | |
| رخش سیمای کم رختی گرفته | مزاج نازکش سختی گرفته |