| به درگاه مهین بانو شبانگاه | شدند آن اختران بی‌طلعت ماه | |
| به دیده پیش تختش راه رفتند | به تلخی حال شیرین باز گفتند | |
| که سیاره چه شب بازی نمودش | تک طیاره چون اندر ربودش | |
| مهین بانو چو بشنید این سخن را | صلا در داد غمهای کهن را | |
| فرود آمد ز تخت خویش غمناک | بسر بر خاک و سر هم بر سر خاک | |
| از آن غم دستها بر سر نهاده | ز دیده سیل طوفان بر گشاده | |
| ز شیرین یاد بی‌اندازه می‌کرد | به دو سوک برادر تازه می‌کرد | |
| به آب چشم گفت ای نازنین ماه | ز من چشم بدت بربود ناگاه | |
| گلی بودی که باد از بارت افکند | ندانم بر کدامین خارت افکند | |
| چو افتادت که مهر از ما بریدی | کدامین مهربان بر ما گزیدی | |
| چو آهو زین غزالان سیر گشتی | گرفتار کدامین شیر گشتی | |
| چو ماه از اختران خود جدائی | نه خورشیدی چنین تنها چرائی | |
| کجا سرو تو کز جانم چمن داشت | به هر شاخی رگی با جان من داشت | |
| رخت ماهست تا خود بر که تابد | منش گم کرده‌ام تا خود که یابد | |
| همه شب تا به روز این نوحه می‌کرد | غمش بر غم افزود و درد بر درد | |
| چو مهر آمد برون از چاه بیژن | شد از نورش جهان را دیده روشن | |
| همه لشگر به خدمت سر نهادند | به نوبت گاه فرمان ایستادند | |
| که گر بانو بفرماید به شبگیر | پی شیرین برانیم اسب چون تیر | |
| مهین بانو به رفتن میل ننمود | نه خود رفت و نه کس را نیز فرمود | |
| چو در خواب این بلا را بود دیده | که بودی بازی از دستش پریده |