| ز شب بدخواه تو تاریک دین‌تر | ز ماه نو دلت باریک بین‌تر | |
| به حق آنکه در زنهار اویم | که چون زنهار دادی راست گویم | |
| من آن صورتگرم کز نقش پرگار | ز خسرو کردم این صورت نمودار | |
| هر آنصورت که صورتگر نگارد | نشان دارد ولیکن جان ندارد | |
| مرا صورت گری آموختستند | قبای جان دگر جا دوختستند | |
| چو تو بر صورت خسرو چنینی | ببین تا چون بود کاو را ببینی | |
| جهانی بینی از نور آفریده | جهان نادیده اما نور دیده | |
| شگرفی چابکی چستی دلیری | به مهر آهو به کینه تند شیری | |
| گلی بی‌آفت باد خزانی | بهاری تازه بر شاخ جوانی | |
| هنوزش گرد گل نارسته شمشاد | ز سوسن سرو او چون سوسن آزاد | |
| هنوزش پریغلق در عقابست | هنوزش برگ نیلوفر در آبست | |
| هنوزش آفتاب از ابر پاکست | ز ابرو آفتاب او را چه باکست | |
| به یک بوی از ارم صد در گشاده | به دوزخ ماه را دو رخ نهاده | |
| بر ادهم زین نهد رستم نهاد است | به می خوردن نشیند کیقباد است | |
| شبی کو گنج بخشی را دهد داد | کلاه گنج قارون را برد باد | |
| سخن گوید، در از مرجان برآرد | زند شمشیر، شیر از جان برآرد | |
| چو در جنبد رکاب قطب وارش | عنان دزدی کند باد از غبارش | |
| نسب گوئی بنام ایزد ز جمشید | حسب پرسی به حمدالله چو خورشید | |
| جهان با موکبش ره تنگ دارد | علم بالای هفت اورنگ دارد | |
| چو زر بخشد شتر باید به فرسنگ | چو وقت آهن آید وای بر سنگ |