| وزین شیوه سخنهائی برانگیخت | که از جان‌پروری با جان در آمیخت | |
| سخن می‌گفت و شیرین هوش داده | بدان گفتار شیرین گوش داده | |
| بهر نکته فرو می‌شد زمانی | دگر ره باز می جستش نشانی | |
| سخن را زیر پرده رنگ می‌داد | جگر می‌خورد و لعل از سنگ می‌داد | |
| ازو شاپور دیگر راز ننهفت | سخن را آشکارا کرد و پس گفت | |
| پریرویا نهان می‌داری اسرار | سخن در شیشه می‌گوئی پریوار | |
| چرا چون گل زنی در پوست خنده | سخن باید چو شکر پوست کنده | |
| چو می‌خواهی که یابی روی درمان | مکن درد از طبیب خویش پنهان | |
| بت زنجیر موی از گفتن او | برآشفت ای خوشا آشفتن او | |
| ولی چون عشق دامن‌گیر بودش | دگر بار از ره غدر آزمودش | |
| حریفی جنس دید و خانه خالی | طبق پوش از طبق برداشت حالی | |
| به گستاخی بر شاپور بنشست | در تنگ شکر را مهر بشکست | |
| که‌ای کهبد به حق کردگارت | که ایمن کن مرا در زینهارت | |
| به حکم آنکه بس شوریده کارم | چو زلف خود دلی شوریده دارم | |
| در این صورت بدانسان مهر بستم | که گوئی روز و شب صورت پرستم | |
| به کار آی اندرین کارم به یک چیز | که روزی من به کار آیم ترا نیز | |
| چو من در گوش تو پرداختم راز | تو نیز ار نکته‌ای داری در انداز | |
| فسونگر در حدیث چاره جوئی | فسونی به ندید از راستگوئی | |
| چو یاره دست بوسی رایش افتاد | چو خلخال زر اندر پایش افتاد | |
| به صد سوگند گفت ای شمع یاران | سزای تخت و فخر تاجداران |