| لبی و صد نمک چشمی و صد ناز | به رسم کهبدان در دادش آواز | |
| که با من یک زمان چشم آشنا باش | مکن بیگانگی یک دم مرا باش | |
| چو آن نیرنگ ساز آواز بشنید | درنگ آوردن آنجا مصلحت دید | |
| زبان دان مرد را زان نرگس مست | زبانی ماند و آن دیگر شد از دست | |
| ثناهای پریرخ بر زبان راند | پری بنشست و او را نیز بنشاند | |
| به پرسیدش که چونی وز کجائی | که بینم در تو رنگ آشنایی | |
| جوابش داد مرد کار دیده | که هستم نیک و بد بسیار دیده | |
| خدای از هر نشیب و هر فرازی | نپوشیده است بر من هیچ رازی | |
| ز حد باختر تا بوم خاور | جهان را گشته‌ام کشور به کشور | |
| زمین بگذار کز مه تا به ماهی | خبر دارم زهر معنی که خواهی | |
| چو شیرین یافت آن گستاخ روئی | بدو گفتا در این صورت چه گوئی | |
| به پاسخ گفت رنگ‌آمیز شاپور | که باد از روی خوبت چشم بد دور | |
| حکایت‌های این صورت دراز است | وزین صورت مرا در پرده راز است | |
| یکایک هر چه می‌دانم سر و پای | بگویم با تو گر خالی بود جای | |
| بفرمود آن صنم تا آن بتی چند | بنات‌النعش وار از هم پراکند | |
| چو خالی دید میدان آن سخندان | درافکند از سخن گوئی به میدان | |
| که هست این صورت پاکیزه پیکر | نشان آفتاب هفت کشور | |
| سکندر موکبی دارا سواری | ز دارا و سکندر یادگاری | |
| به خوبیش آسمان خورشید خوانده | زمین را تخمی از جمشید مانده | |
| شهنشه خسرو پرویز که امروز | شهنشاهی به دو گشته است پیروز |