| شباهنگام کاین عنقای فرتوت | شکم پر کرد ازین یک دانه یاقوت | |
| به دشت انجرک آرام کردند | بنوشانوش می‌در جام کردند | |
| در آن صحرا فرو خفتند سرمست | ریاحین زیر پای و باده بر دست | |
| چو روز از دامن شب سر برآورد | زمانه تاج زرین بر سر آورد | |
| بر آن پیروزه تخت آن تاجداران | رها کردند می بر جرعه خواران | |
| وز آنجا تا در دیر پری سوز | پریدند آن پریرویان به یک روز | |
| در آن مینوی میناگون چمیدند | فلک را رشته در مینا کشیدند | |
| بساطی سبز چون جان خردمند | هوائی معتدل چون مهر فرزند | |
| نسیمی خوشتر از باد بهشتی | زمین را در به دریا گل به کشتی | |
| شقایق سنگ را بتخانه کرده | صبا جعد چمن را شانه کرده | |
| مسلسل گشته بر گلهای حمری | نوای بلبل و آواز قمری | |
| پرنده مرغکان گستاخ گستاخ | شمایل بر شمایل شاخ بر شاخ | |
| بهر گوشه دو مرغک گوش بر گوش | زده بر گل صلای نوش بر نوش | |
| بدان گلشن رسید آن نقش پرداز | همان نقش نخستین کرد آغاز | |
| پری پیکر چو دید آن سبزه خوش | به می بنشست با جمعی پریوش | |
| دگر ره دید چشم مهربانش | در آن صورت که بود آرام جانش | |
| شگفتی ماند از آن نیرنگ سازی | گذشت اندیشه کارش ز بازی | |
| دل سرگشته را دنبال برداشت | به پای خود شد آن تمثال برداشت | |
| در آن آیینه دید از خود نشانی | چو خود را یافت بی‌خود شد زمانی | |
| چنان شد در سخن ناساز گفتن | کزان گفتن نشاید باز گفتن |