| تو گوئی بینیش تیغیست از سیم | که کرد آن تیغ سیبی را به دو نیم | |
| ز ماهش صد قصب را رخنه یابی | چو ماهش رخنه‌ای بر رخ نه یابی | |
| به شمعش بر بسی پروانه بینی | زنازش سوی کس پروانه بینی | |
| صبا از زلف و رویش حله‌پوش است | گهی قاقم گهی قندز فروش است | |
| موکل کرده بر هر غمزه غنجی | زنخ چون سیب و غبغب چون ترنجی | |
| رخش تقویم انجم را زده راه | فشانده دست بر خورشید و بر ماه | |
| دو پستان چون دو سیمین نار نوخیز | بر آن پستان گل بستان درم ریز | |
| ز لعلش بوسه را پاسخ نخیزد | که لعل اروا گشاید در بریزد | |
| نهاده گردن آهو گردنش را | به آب چشم شسته دامنش را | |
| به چشم آهوان آن چشمه نوش | دهد شیرافکنان را خواب خرگوش | |
| هزار آغوش را پر کرده از خار | یک آغوش از گلشن ناچیده دیار | |
| شبی صد کس فزون بیند به خوابش | نه بیند کس شبی چون آفتابش | |
| گر اندازه ز چشم خویش گیرد | برآهوئی صد آهو بیش گیرد | |
| ز رشک نرگس مستش خروشان | به بازار ارم ریحان فروشان | |
| به عید آرای ابروی هلالی | ندیدش کس که جان نسپرد حالی | |
| به حیرت مانده مجنون در خیالش | به قایم رانده لیلی با جمالش | |
| به فرمانی که خواهد خلق را کشت | به دستش ده قلم یعنی ده انگشت | |
| مه از خوبیش خود را خال خوانده | شب از خالش کتاب فال خوانده | |
| ز گوش و گردنش لولو خروشان | که رحمت بر چنان لولو فروشان | |
| حدیثی و هزار آشوب دلبند | لبی و صد هزاران بوسه چون قند |