| به حشوی چندم آتش برمیفروز | که من خود چون چراغم خویشتن سوز | |
| من آن شیشه‌ام که گر بر من زنی سنگ | ز نام و کنیتم گیرد جهان ننگ | |
| مسی بینی زری به روی کشیده | به مرداری کلابی بر دمیده | |
| نبینی جز هوای خویش قوتم | بجز بادی نیابی در بروتم | |
| فلک در طالعم شیری نموده‌است | ولیکن شیر پشمینم چه سوداست | |
| نه آن شیرم که با دشمن برآیم | مرا آن بس که من با من برآیم | |
| نشاطی پیش ازین بود آن قدم رفت | غروری کز جوانی بود هم رفت | |
| حدیث کودکی و خودپرستی | رها کن کان خیالی بود و مستی | |
| چو عمر از سی گذشت یا خود از بیست | نمی‌شاید دگر چون غافلان زیست | |
| نشاط عمر باشد تا چهل سال | چهل ساله فرو ریزد پر و بال | |
| پس از پنجه نباشد تندرستی | بصر کندی پذیرد پای سستی | |
| چو شصت آمد نشست آمد پدیدار | چو هفتاد آمد افتاد آلت از کار | |
| به هشتاد و نود چون در رسیدی | بسا سخنی که از گیتی کشیدی | |
| وز آنجا گر به صد منزل رسانی | بود مرگی به صورت زندگانی | |
| اگر صد سال مانی ور یکی روز | بباید رفت ازین کاخ دل افروز | |
| پس آن بهتر که خود را شاد داری | در آن شادی خدا را یاد داری | |
| به وقت خوشدلی چون شمع پرتاب | دهن پر خنده داری دیده پر آب | |
| چو صبح آن روشنان از گریه رستند | که برق خنده را بر لب ببستند | |
| چوبی گریه نشاید بود خندان | وزین خنده نشاید بست دندان | |
| بیاموزم تو را گر کاربندی | که بی گریه زمانی خوش بخندی |