| بدو گفتم ز خاموشی چه جوئی | زبانت کو که احسنتی بگوئی | |
| به صد تسلیم گفت ای من غلامت | زبانم وقف بر تسبیح نامت | |
| چو بشنیدم ز شیرین داستان را | ز شیرینی فرو بردم زبان را | |
| چنین سحری تو دانی یاد کردن | بتی را کعبه‌ای بنیاد کردن | |
| مگر شیرین بدان کردی دهانم | که در حلقم شکر گردد زبانم | |
| اگر خوردم زبان را من شکروار | زبان چون توئی بادا شکربار | |
| به پایان بر چو این ره بر گشادی | تمامش کن چو بنیادش نهادی | |
| در این گفتن ز دولت یاریت باد | برومندی و برخورداریت باد | |
| چرا گشتی درین بی‌غوله پا بست | چنین نقد عراقی بر کف دست | |
| رکاب از شهربند گنجه بگشای | عنان شیر داری پنجه بگشای | |
| فرس بیرون فکن میدان فراخست | تو سرسبزی و دولت سبز شاخست | |
| زمانه نغز گفتاری ندارد | و گر دارد چو تو باری ندارد | |
| همائی کن برافکن سایه برکار | ولایت را به جغدی چند مسپار | |
| چراغند این دو سه پروانه خویش | پدیدار آمده در خانه خویش | |
| دو منزل گر شوند از شهر خود دور | نبینی هیچ کس را رونق و نور | |
| تو آن خورشید نورانی قیاسی | که مشرق تا به مغرب روشناسی | |
| چو تو حالی نهادی پای در پیش | به کنجی هر کسی گیرد سر خویش | |
| هم آفاق هنر یابد حصاری | هم اقلیم سخن بیند سواری | |
| به تندی گفتم ای بخت بلندم | نه تو قصابی و من گوپسندم | |
| مدم دم تا چراغ من نمیرد | که در موسی دم عیسی نگیرد |