| گر آتش در زمین منفذ نیابد | زمین بشکافد و بالا شتابد | |
| و گر آبی بماند در هوا دیر | به میل طبع هم راجع شود زیر | |
| طبایع جز کشش کاری ندانند | حکیمان این کشش را عشق خوانند | |
| گر اندیشه کنی از راه بینش | به عشق است ایستاده آفرینش | |
| گر از عشق آسمان آزاد بودی | کجا هرگز زمین آباد بودی | |
| چو من بی‌عشق خود را جان ندیدم | دلی بفروختم جانی خریدم | |
| ز عشق آفاق را پردود کردم | خرد را دیده خواب‌آلود کردم | |
| کمر بستم به عشق این داستان را | صلای عشق در دادم جهان را | |
| مبادا بهره‌مند از وی خسیسی | به جز خوشخوانی و زیبانویسی | |
| ز من نیک آمد این اربد نویسند | به مزد من گناه خود نویسند |