| چو طالع موکب دولت روان کرد | سعادت روی در روی جهان کرد | |
| خلیفت وار نور صبح گاهی | جهان بستد سپیدی از سیاهی | |
| فلک را چتر بد سلطان ببایست | که الحق چتر بی‌سلطان نشایست | |
| در آوردند مرغان دهل ساز | سحرگه پنج نوبت را به آواز | |
| بدین تخت روان با جام جمشید | به سلطانی برآمد نام خورشید | |
| ز دولتخانه این هفت فغفور | سخن را تازه‌تر کردند منشور | |
| طغان شاه سخن بر ملک شد چیر | قراخان قلم را داد شمشیر | |
| بدین شمشیر هر کو کار کم کرد | قلم شمشیر شد دستش قلم کرد | |
| من از ناخفتن شب مست مانده | چو شمشیری قلم در دست مانده | |
| بدین دل کز کدامین در در آیم | کدامین گنج را سر برگشایم | |
| چه طرز آرم که ارز آرد زبان را | چه برگیرم که در گیرد جهان را | |
| درآمد دولت از در شاد در روی | هزارم بوسه خوش داد بر روی | |
| که کار آمد برون از قالب تنگ | کلیدت را در گشادند آهن از سنگ | |
| چنین فرمود شاهنشاه عالم | که عشقی نوبرآر از راه عالم | |
| که صاحب حالتان یکباره مردند | زبی‌سوزی همه چون یخ فسردند | |
| فلک را از سر خنجر زبانی | تراشیدی ز سر موی معانی | |
| عطارد را قلم مسمار کردی | پرند زهره بر تن خار کردی | |
| چو عیسی روح را درسی درآموز | چو موسی عشق را شمعی برافروز | |
| ز تو پیروزه بر خاتم نهادن | ز ما مهر سلیمانی گشادن | |
| گرت خواهیم کردن حق‌شناسی | نخواهی کردن آخر ناسپاسی |