| بهر سهوی که در گفتارم افتد | قلم در کش کزین بسیار افتد | |
| رهی دارم بهفتاد و دو هنجار | از آن یکره گل و هفتاد و دوخار | |
| عقیدم را در آن ره کش عماری | که هست آن راه راه رستگاری | |
| تو را جویم ز هر نقشی که دانم | تو مقصودی ز هر حرفی که خوانم | |
| ز سرگردانی تست اینکه پیوست | بهر نااهل و اهلی می‌زنم دست | |
| بعزم خدمتت برداشتم پای | گر از ره یاوه گشتم راه بنمای | |
| نیت بر کعبه آورد است جانم | اگر در بادیه میرم ندانم | |
| بهر نیک و بدی کاندر میانه است | کرم بر تست و اندیگر بهانه است | |
| یکی را پای بشکستی و خواندی | یکی را بال و پردادی و راندی | |
| ندانم تا من مسکین کدامم | ز محرومان و مقبولان چه نامم | |
| اگر دین دارم و گر بت پرستم | بیامرزم بهر نوعی که هستم | |
| به فضل خویش کن فضلی مرا یار | به عدل خود مکن با فعل من کار | |
| ندارد فعل من آن زور بازو | که با عدل تو باشد هم ترازو | |
| بلی از فعل من فضل تو نیش است | اگر بنوازیم بر جای خویش است | |
| به خدمت خاص کن خرسندیم را | بکس مگذار حاجت مندیم را | |
| چنان دارم که در نابود و در بود | چنان باشم کزو باشی تو خشنود | |
| فراغم ده ز کار این جهانی | چو افتد کار با تو خود تو دانی | |
| منه بیش از کشش تیمار بر من | بقدر زور من نه بار بر من | |
| چراغم را ز فیض خویش ده نور | سرم را زاستان خود مکن دور | |
| دل مست مرا هشیار گردان | ز خواب غفلتم بیدار گردان |