در مدح و نصیحت

خدایا فضل کن گنج قناعت		چو بخشیدی و دادی ملک ایمان
گرم روزی نماید تا بمیرم		به از نان خوردن از دست لیمان

□

گدایان بینی اندر روز محشر		به تخت ملک بر چون پادشاهان
چنان نورانی از فر عبادت		که گویی آفتابانند و ماهان
تو خود چون از خجالت سر برآری		که بر دوشت بود بار گناهان
اگر دانی که بد کردی و بد رفت		بیا پیش از عقوبت عذرخواهان

□

چو می‌دانستی افتادن به ناچار		نبایستی چنین بالا نشستن
به پای خویش رفتن به نبودی		کز اسب افتادن و گردن شکستن؟

□

صبر بر قسمت خدا کردن		به که حاجت به ناسزا بردن
تشنه بر خاک گرم مردن به		کاب سقای بی‌صفا خوردن

□

هر بد که به خود نمی‌پسندی		با کس مکن ای برادر من
گر مادر خویش دوست داری		دشنام مده به مادر من

□

هان ای نهاده تیر جفا در کمان حکم		اندیشه کن ز ناوک دلدوز در کمین
گر تیر تو ز جوشن فولاد بگذرد		پیکان آه بگذرد از کوه آهنین

□

دوران ملک ظالم و فرمان قاطعش		چندان روان بود که برآید روان او
هرگز کسی که خانه مردم خراب کرد		آباد بعد از آن نبود خاندان او

□

نه نیکان را بد افتادست هرگز		نه بدکردار را فرجام نیکو
بدان رفتند و نیکان هم نماندند		چه ماند؟ نام زشت و نام نیکو

□

زمان ضایع مکن در علم صورت		مگر چندان که در معنی بری راه
چو معنی یافتی صورت رها کن		که این تخمست و آنها سر به سر کاه