ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است

کسی بیهوده خون خویشتن ریخت؟		کند هرگز چنین دیوانگی مست؟
تو زر بر کف نمی‌یاری نهادن		سپاهی چون نهد سر بر کف دست؟

□

یکی از بخت کامران بینی		دیگری تنگ عیش و کوته‌دست
آن در آن چاه خویشتن نفتاد		وین برین تخت خویشتن ننشست
تاج دولت خدای می‌بخشد		هر که را این مقام و رتبت هست
لاجرم خلق را به خدمت او		کمر بندگی بباید بست

□

به راه راست توانی رسید در مقصود		تو راست باش که هر دولتی که هست تو راست
تو چوب راست بر آتش دریغ می‌داری		کجا به آتش دوزخ برند مردم راست

□

عیب آنان مکن که پیش ملوک		پشت خم می‌کنند و بالا راست
هر که را بر سماط بنشستی		واجب آمد به خدمتش برخاست
چون مکافات فضل نتوان کرد		عذر بیچارگان بباید خواست

□

گر اهل معرفتی هر چه بنگری خوبست		که هر چه دوست کند همچو دوست محبوبست
کدام برگ درختست اگر نظر داری		که سر صنع الهی برو نه مکتوبست

□

امید خلق برآور چنانکه بتوانی		به حکم آنکه تو را هم امید مغفرتست
که گر ز پای درآیی بدانی این معنی		که دستگیری درماندگان چه مصلحتست

□

هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟		یا دیو کسی گفت که رضوان بهشتست؟
نیکی و بدی در گهر خلق سرشتست		از نامه نخوانند مگر آنچه نوشتست

□

مرکب از بهر راحتی باشد		بنده از اسب خویش در رنجست
گوشت قطعا بر استخوانش نیست		راست خواهی چو اسب شطرنجست

□

پدرم بنده‌ی قدیم تو بود

عمر در بندگی به سر بردست