| دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی | زنهار بد مکن که نکردست عاقلی | |
| این پنج روزه مهلت ایام آدمی | آزار مرمان نکند جز مغفلی | |
| باری نظر به خاک عزیزان رفته کن | تا مجمل وجود ببینی مفصلی | |
| آن پنجه‌ی کمانکش و انگشت خوشنویس | هر بندی اوفتاده به جایی و مفصلی | |
| درویش و پادشه نشنیدم که کرده‌اند | بیرون ازین دو لقمه‌ی روزی تناولی | |
| زان گنجهای نعمت و خروارهای مال | با خویشتن به گور نبردند خردلی | |
| از مال و جاه و منصب و فرمان و تخت و بخت | بهتر ز نام نیک نکردند حاصلی | |
| بعد از هزار سال که نوشیروان گذشت | گویند ازو هنوز که بودست عادلی | |
| ای آنکه خانه در ره سیلاب می‌کنی | بر خاک رودخانه نباشد معولی | |
| دل در جهان مبند که با کس وفا نکرد | هرگز نبود دور زمان بی‌تبدلی | |
| مرگ از تو دور نیست وگر هست فی‌المثل | هر روز باز می‌رویش پیش، منزلی | |
| بنیاد خاک بر سر آبست ازین سبب | خالی نباشد از خللی یا تزلزلی | |
| دنیا مثال بحر عمیقست پر نهنگ | آسوده عارفان که گرفتند ساحلی | |
| دانا چه گفت، گفت چو عزلت ضرورتست | من خود به اختیار نشینم به معزلی | |
| یعنی خلاف رای خداوند حکمت است | امروز خانه کردن و فردا تحولی | |
| آنگه که سر به بالش گورم نهند باز | از من چه بالشی که بماند چه حنبلی | |
| بعد از خدای هر چه تصور کنی به عقل | ناچارش آخریست همیدون که اولی | |
| خواهی که رستگار شوی راستکار باش | تا عیب جوی را نرسد بر تو مدخلی | |
| تیر از کمان چو رفت نیاید به شست باز | پس واجبست در همه کاری تأملی | |
| باید که قهر و لطف بود پادشاه را | ورنه میسرش نشود حل مشکلی |