| ای نفس اگر به دیده‌ی تحقیق بنگری | درویشی اختیار کنی بر توانگری | |
| ای پادشاه شهر چو وقتت فرا رسد | تو نیز با گدای محلت برابری | |
| گر پنج نوبتت به در قصر می‌زنند | نوبت به دیگری بگذاری و بگذری | |
| دنیا زنیست عشوه‌ده و دلستان ولیک | با کس به سر همی نبرد عهد شوهری | |
| آهسته رو که بر سر بسیار مردمست | این جرم خاک را که تو امروز بر سری | |
| آبستنی که این همه فرزند زاد و کشت | دیگر که چشم دارد ازو مهر مادری؟ | |
| این غول روی بسته‌ی کوته نظر فریب | دل می‌برد به غالیه اندوده چادری | |
| هاروت را که خلق جهان سحر ازو برند | در چه فکند غمزه‌ی خوبان به ساحری | |
| مردی گمان مبر که به پنجه است و زور کتف | با نفس اگر برآیی دانم که شاطری | |
| با شیر مردیت سگ ابلیس صید کرد | این بی‌هنر بمیر که از گربه کمتری | |
| هشدار تا نیفکندت پیروی نفس | در ورطه‌ای که سود ندارد شناوری | |
| سر در سر هوا و هوس کرده‌ای و ناز | در کار آخرت کنی اندیشه سرسری | |
| دنیا به دین خریدنت از بی‌بصارتیست | ای بدمعاملت به همه هیچ می‌خری | |
| تا جان معرفت نکند زنده شخص را | نزدیک عارفان حیوانی محقری | |
| بس آدمی که دیو به زشتی غلام اوست | ور صورتش نماید زیباتر از پری | |
| گر قدر خود بدانی قدرت فزون شود | نیکونهاد باش که پاکیزه پیکری | |
| چندت نیاز و آز دواند به بر و بحر | دریاب وقت خویش که دریای گوهری | |
| پیداست قطره‌ای که به قیمت کجا رسد | لیکن چو پرورش بودت دانه‌ی دری | |
| گر کیمیای دولت جاویدت آرزوست | بشناس قدر خویش که گوگرد احمری | |
| ای مرغ پای‌بسته به دام هوای نفس | کی بر هوای عالم روحانیان پری؟ |