| ای که پنجاه رفت و در خوابی | مگر این پنج روزه دریابی | |
| تا کی این باد کبر و آتش خشم | شرم بادت که قطره‌ی آبی | |
| کهل گشتی و همچنان طفلی | شیخ بودی و همچنان شابی | |
| تو به بازی نشسته و ز چپ و راست | می‌رود تیر چرخ پرتابی | |
| تا درین گله گوسفندی هست | ننشیند فلک ز قصابی | |
| تو چراغی نهاده بر ره باد | خانه‌ای در ممر سیلابی | |
| گر به رفعت سپهر و کیوانی | ور به حسن آفتاب و مهتابی | |
| ور به مشرق روی به سیاحی | ور به مغرب رسی به جلابی | |
| ور به مردی ز باد درگذری | ور به شوخی چو برف بشتابی | |
| ور به تمکین ابن عفانی | ور به نیروی ابن خطابی | |
| ور به نعمت شریک قارونی | ور به قوت عدیل سهرابی | |
| ور میسر شود که سنگ سیاه | زر صامت کنی به قلابی | |
| ملک‌الموت را به حیله و زور | نتوانی که دست برتابی | |
| منتهای کمال، نقصانست | گل بریزد به وقت سیرابی | |
| تو که مبدا و مرجعت اینست | نه سزاوار کبر و اعجابی | |
| خشت بالین گور یاد آور | ای که سر بر کنار احبابی | |
| خفتنت زیر خاک خواهد بود | ای که در خوابگاه سنجابی | |
| بانگ طبلت نمی‌کند بیدار | تو مگر مرده‌ای نه در خوابی | |
| بس خلایق فریفتست این سیم | که تو لرزان برو چو سیمایی | |
| بس جهان دیده این درخت قدیم | که تو پیچان برو چو لبلابی |