| دریغ روز جوانی و عهد برنایی | نشاط کودکی و عیش خویشتن رایی | |
| سر فروتنی انداخت پیریم در پیش | پس از غرور جوانی و دست بالایی | |
| دریغ بازوی سرپنجگی که برپیچد | ستیز دور فلک ساعد توانایی | |
| زهی زمانه‌ی ناپایدار عهد شکن | چه دوستیست که با دوستان نمی‌پایی | |
| که اعتماد کند بر مواهب نعمت | که همچو طفل ببخشی و باز بربایی | |
| به‌زارتر گسلی هر چه خوبتر بندی | تباه‌تر شکنی هر چه خوشتر آرایی | |
| به عمر خویش کسی کامی از توبرنگرفت | که در شکنجه‌ی بی‌کامیش نفرسایی | |
| اگر زیادت قدرست در تغیر نفس | نخواستم که به قدر من اندر افزایی | |
| مرا ملامت دیوانگی و سرشغبی | تو را سلامت پیری و پای برجایی | |
| شکوه پیری بگذار و علم و فضل و ادب | کجاست جهل و جوانی و عشق و شیدایی | |
| چو با قضای اجل بر نمی‌توان آمد | تفاوتی نکند گربزی و دانایی | |
| نه آن جلیس انیس از کنار من رفتست | که بعد ازو متصور شود شکیبایی | |
| دریغ خلعت دیبای احسن‌التقویم | بر آستین تنعم، طراز زیبایی | |
| غبار خط معنبر نشسته بر گل روی | چنانکه مشک به ماورد بر سمن سایی | |
| اگر ز باد فنا ای پسر بیندیشی | چو گل به عمر دو روزه غرور ننمایی | |
| زمان رفته نخواهد به گریه بازآمد | نه آب دیده، که گر خون دل بپالایی | |
| همیشه باز نباشد در دو لختی چشم | ضرورتست که روزی به گل براندایی | |
| ندوخت جامه‌ی کامی به قد کس گردون | که عاقبت به مصیبت نکرد یکتایی | |
| چو خوان یغما بر هم زند همی ناگاه | زمانه مجلس عیش بتان یغمایی | |
| چو تخم خرما فردات پایمال کنند | وگر به سروری امروز نخل خرمایی |