| تبارک الله از آن نقشبند ماء مهین | که نقش روی تو بستست و چشم و زلف و جبین | |
| چنانکه در نظری در صفت نمی‌آیی | منت چه وصف بگویم تو خود در آینه بین | |
| مه از فروغ تو بر آسمان نمی‌تابد | چه جای ماه که خورشید لایکاد یبین | |
| خدای تا گل آدم سرشت و خلق نگاشت | سلاله‌ای چو تو دیگر نیافرید از طین | |
| نه در قبیله‌ی آدم که در بهشت خدای | بدین کمال نباشد جمال حورالعین | |
| چنین درخت نروید ز بوستان ارم | چنین صنم نبود در نگارخانه‌ی چین | |
| مگر درخت بهشتی بود که بار آرد | شکوفه‌ی گل و بادام و لاله و نسرین | |
| ز بس که دیده‌ی مشتاق در تو حیرانست | ترنج و دست به یک‌بار می‌برد سکین | |
| طریق اهل نظر خامشی و حیرانیست | که در نهایت وصفت نمی‌رسد تحسین | |
| حکایت لبت اندر دهان نمی‌گنجد | لب و دهان نتوان گفت در درج ثمین | |
| گر ابن مقله دگربار با جهان آید | چنانکه دعوی معجز کند به سحر مبین | |
| به آب زر نتواند کشید چون تو الف | به سیم حل ننویسد مثال ثغر تو سین | |
| بیا بیا که به جان آمدم ز تلخی هجر | بگوی از آن لب شیرین حکایتی شیرین | |
| ترنجبین وصالم بده که شربت صبر | نمی‌کند خفقان فاد را تسکین | |
| دریغ اگر قدری میل از آن طرف بودی | کزین طرف همه شوقست و اضطراب و حنین | |
| تو را سریست که با ما فرو نمی‌آید | مرا سری که حرامست بی‌تو بر بالین | |
| میان حظ من و دشمنانت فرقی نیست | منت به مهر همی میرم و حسود به کین | |
| اگر تو بر دل مسکین من نبخشایی | چه لازمست که جور و جفا برم چندین | |
| به صدر صاحب دیوان ایخان نالم | که در ایاسه‌ی او جور نیست بر مسکین | |
| خدایگان صدور زمان و کهف امان | پناه ملت اسلام شمس دولت و دین |