| تو را که گفت که برقع برافکن ای فتان | که ماه روی تو ما را بسوخت چون کتان | |
| پری که در همه عالم به حسن موصوفست | ز شرم چون تو پریزاده می‌رود پنهان | |
| به دستهای نگارین چو در حدیث آبی | هزار دل ببری زینهار ازین دستان | |
| دل از جفای تو گفتم به دیگری بدهم | کسم به حسن تو ای دلستان نداد نشان | |
| لبان لعل تو با هر که در حدیث آید | به راستی که ز چشمش بیوفتد مرجان | |
| اگر هزار جراحت کنی تو بر دل ریش | دوای درد منست آن دهان مرهم دان | |
| عوام خلق به انگشت می‌نمایندم | من از تعجب انگشت فکر بر دندان | |
| امید وصل تو جانم به رقص می‌آرد | چو باد صبح که در گردش آورد ریحان | |
| ز خلق گوی لطافت تو برده‌ای امروز | که دل به دست تو گوییست در خم چوگان | |
| چنانکه صاحب عادل علاء دولت و دین | به دست فتح و ظفر گوی دولت از میدان | |
| جمال عالم و انسان عین اهل ادب | که هیچ عین ندیدست مثل او انسان | |
| بروج قصر معالیش از آن رفیع‌ترست | که تیر وهم برون آید از کمان گمان | |
| من این سخن نه سزاوار قدر او گفتم | که سعی در همه یابی به قدر وسع و توان | |
| چو مصطفی که عبارت به فهم وی نرسد | ولی مبالغه‌ی خویش می‌کند حسان | |
| بضاعت من و بازار علم و حکمت او | مثال قطره و دجلست و دجله و عمان | |
| سر خجالتم از پیش برنمی‌آید | که در چگونه به دریا برند و لعل به کان | |
| اگر نه بنده‌نوازی از آن طرف بودی | من این شکر نفرستادمی به خوزستان | |
| متاع من که خرد در بلاد فضل و ادب؟ | حکیم راه نشین را چه وقع در یونان؟ | |
| ولیک با همه جرمم امید مغفرتست | که تره نیز بود بر مواید سلطان | |
| مرا قبول شما نام در جهان گسترد | مرا به صاحب دیوان عزیز شد دیوان |