| ملاذ اهل دل امروز خاندان شماست | که باد تا به قیامت به دولت آبادان | |
| ز مال و منصب دنیا جز این نمی‌ماند | میان اهل مروت که یاد باد فلان | |
| سرای آخرت آباد کن به حسن عمل | که اعتماد بقا را نشاید این بنیان | |
| حیات مانده غنیمت شمر که باقی عمر | چو برف بر سر کوهست روی در نقصان | |
| بمرد و هیچ نبرد آنکه جمع کرد و نخورد | بخور ببخش بده ای که می‌توانی هان | |
| چو خیری از تو به غیری رسد فتوح‌شناس | که رزق خویش به دست تو می‌خورد مهمان | |
| کرم به جای خردمند کن چو بتوانی | که ابر گم نکند بر زمین خوش باران | |
| سخن دراز کشیدم به اعتماد قبول | که رحمت تو ببخشد هزار ازین عصیان | |
| مرا که طبع سخنگوی در حدیث آمد | نه مرکبیست که بازش توان کشید عنان | |
| اگر سفینه‌ی شعرم روان بود نه عجب | که می‌رود به سرم از تنور دل طوفان | |
| تو کوه جودی و من در میان ورطه‌ی فقر | مگر به شرطه‌ی اقبالت اوفتم به کران | |
| دو چیز خواهمت از کردگار فرد عزیز | دوام دولت دنیا و ختم بر ایمان | |
| خلاف نیست در آثار بر و معروفت | که دیر سال بماند تو دیرسال بمان | |
| فلک مساعد و اقبال یار و بخت قرین | تنت درست و امیدت روا و حکم روان | |
| ز نائبات قضا در پناه بارخدای | ز حادثات قران در حمایت قرآن | |
| همای معدلتت سایه کرده بر سر خلق | به بوم حادثه بوم مخالفان ویران | |
| بدین دو مصرع آخر که ختم خواهم کرد | امید هست به تحسین و گوش بر احسان | |
| دو چیز حاصل عمرست نام نیک و ثواب | وزین دو درگذری کل من علیها فان |