| تو گر به رقص نیایی شگفت جانوری | ازین هوا که درخت آمدست در جولان | |
| ز بانگ مشغله‌ی بلبلان عاشق مست | شکوفه جامه دریدست و سرو سرگردان | |
| خجل شوند کنون دختران مصر چمن | که گل ز خار برآید چو یوسف از زندان | |
| تو خود مطالعه‌ی باغ و بوستان نکنی | که بوستان بهاری و باغ لالستان | |
| کدام گل بود اندر چمن به زیباییت؟ | کدام سرو به بالای تست در بستان؟ | |
| چه گویم آن خط سبز و دهان شیرین را | بجز خضر نتوان گفت و چشمه‌ی حیوان | |
| به چند روز دگر کافتاب گرم شود | مقر عیش بود سایه‌بان و سایه‌ی بان | |
| تو کافتاب زمینی به هیچ سایه مرو | مگر به سایه‌ی دستور پادشاه زمان | |
| سحاب رحمت و دریای فضل و کان کرم | سپهر حشمت و کوه وقار و کهف امان | |
| بزرگ روی زمین پادشاه صدرنشین | علاء دولت و دین صدر پادشاه‌نشان | |
| که گردنان اکابر نخست فرمانش | نهند بر سر و پس سر نهند بر فرمان | |
| وگر حسود نه راضیست گو به رشک بمیر | که مرتبت به سزاوار می‌دهد یزدان | |
| نه تافتست چنین آفتاب بر آفاق | نه گستریده چنین سایه بر بسیط جهان | |
| بلند پایه‌ی قدرش چه جای فهم و قیاس | فراخ مایه‌ی فضلش چه جای حصر وبیان | |
| به گرد همتش ادراک آدمی نرسد | که فهم برنتواند گذشتن از کیوان | |
| برو محاسن اخلاق چون رطب بر بار | درو فنون فضایل چو دانه در رمان | |
| چو بر صحیفه‌ی املی روان شود قلمش | زبان طعن نهد در بلاغت سحبان | |
| چنان رمند و دوند اهل بدعت از نظرش | که از مسیحا دجال و از عمر شیطان | |
| به ناز و نعمتش امروز حق نظر کردست | امید هست که فردا به رحمت و رضوان | |
| کسان ذخیره‌ی دنیا نهند و غله‌ی او | هنوز سنبله باشد که رفت در میزان |