| شکر به شکر نهم در دهان مژده دهان | اگر تو باز برآری حدیث من به دهان | |
| بعید نیست که گر تو به عهد بازآیی | به عید وصل تو من خویشتن کنم قربان | |
| تو آن نه‌ای که چو غایب شوی ز دل بروی | تفاوتی نکند قرب دل به بعد مکان | |
| قرار یک نفسم بی‌تو دست می‌ندهد | هم احتمال جفا به که صبر بر هجران | |
| محب صادق اگر صاحبش به تیر زند | محبتش نگذارد که بر کند پیکان | |
| وصال دوست به جان گر میسرت گردد | بخر که دیر به دست اوفتد چنین ارزان | |
| کدام روز دگر جان به کار بازآید | که جان‌فشان نکنی روز وصل بر جانان؟ | |
| شکایت از دل سنگین یار نتوان کرد | که خویشتن زده‌ایم آبگینه بر سندان | |
| ز دست دوست به نالیدن آمدی سعدی | تو قدر دوست ندانی که دوست داری جان | |
| گر آن بدیع صفت خویشتن به ما ندهد | بیار ساقی و ما را ز خویشتن بستان | |
| زمان باد بهارست، داد عیش بده | که دور عمر چنان می‌رود که برق ایمان | |
| چگونه پیر جوانی و جاهلی نکند | درین قضیه که گردد جهان پیر جوان | |
| نظاره‌ی چمن اردیبهشت خوش باشد | که بر درخت زند باد نوبهار افشان | |
| مهندسان طبیعت ز جامه خانه‌ی غیب | هزار حله برآرند مختلف الوان | |
| ز کارگاه قضا در درخت پوشانند | قبای سبز که تاراج کرده بود خزان | |
| به کلبه‌ی چمن از رنگ و بوی باز کنند | هزار طبله‌ی عطار و تخت بازرگان | |
| بهار میوه چو مولود نازپرور دوست | که تا بلوغ دهان برنگیرد از پستان | |
| نه آفتاب مضرت کند نه سایه گزند | که هر چهار به هم متفق شدند ارکان | |
| اوان منقل آتش گذشت و خانه‌ی گرم | زمان برکه‌ی آبست و صفه‌ی ایوان | |
| بساط لهو بینداز و برگ عیش بنه | به زیر سایه‌ی رز بر کنار شادروان |