| بخت بلند باید و پس کتف زورمند | بی‌شرطه خاک بر سر ملاح و بادبان | |
| ای پادشاه روی زمین دور از آن تست | اندیشه کن تقلب دوران آسمان | |
| بیخی نشان که دولت باقیت بردهد | کاین باغ عمر گاه بهارست و گه خزان | |
| هر نوبتی نظر به یکی می‌کند سپهر | هر مدتی زمین به یکی می‌دهد زمان | |
| چون کام جاودان متصور نمی‌شود | خرم تنی که زنده کند نام جاودان | |
| نادان که بخل می‌کند و گنج می‌نهد | مزدور دشمنست تو بر دوستان فشان | |
| یارب تو هرچه رای صوابست و فعل خیر | اندر دل وی افکن و بر دست وی بران | |
| آهوی طبع بنده چنین مشک می‌دهد | کز پارس می‌برند به تاتارش ارمغان | |
| بیهوده در بسیط زمین این سخن نرفت | مردم نمی‌برند که خود می‌رود روان | |
| سعدی دلاوری و زبان‌آوری مکن | تا عیب نشمرند بزرگان خرده‌دان | |
| گر در عراق نقد تو را بر محک زنند | بسیار زر که مس به درآید ز امتحان | |
| لیکن به حکم آنکه خداوند معرفت | داند که بوی خوش نتوان داشتن نهان | |
| گر چون بنفشه سر به سخن برنمی‌کنم | فکر از دلم چو لاله به در می‌کند زبان | |
| چون غنچه عاقبت لبم از یکدگر برفت | تا چون شکوفه پر زر سرخم کنی دهان | |
| یارب دعای پیر و جوانت رفیق باد | تا آن زمان که پیر شوی دولتت جوان | |
| دست ملوک، لازم فتراک دولتت | چون پای در رکاب کنی بخت هم عنان | |
| در اهتمام صاحب صدر بزرگوار | فرمانروای عالم و علامه‌ی جهان | |
| اکفی الکفاة روی زمین شمس ملک و دین | جانب نگاه‌دار خدای و خدایگان | |
| صدر جهان و صاحب صاحبقران که هست | قدر مهان روی زمین پیش او مهان | |
| گر مقتضی نحو نبودی نگفتمی | با بحر کف او خبر کان و اسم کان |