| این منتی بر اهل زمین بود از آسمان | وین رحمت خدای جهان بود بر جهان | |
| تا گرد نان روی زمین منزجر شدند | گردن نهاده بر خط و فرمان ایلخان | |
| اقصای بر و بحر به تأیید عدل او | آمد به تیغ حادثه درباره‌ی امان | |
| بوی چمن برآمد و برف جبل گداخت | گل با شکفتن آمد و بلبل به بوستان | |
| آن دور شد که ناخن درنده تیز بود | و آن روزگار رفت که گرگی کند شبان | |
| بر بقعه‌ای که چشم ارادت کند خدای | فرماندهی گمارد بر خلق مهربان | |
| شاهی که عرض لشکر منصور اگر دهد | از قیروان سپاه کشد تا به قیروان | |
| گر تاختن به لشکر سیاره آورد | از هم بیوفتند ثریا و فرقدان | |
| سلطان روم و روس به منت دهد خراج | چیپال هند و سند به گردن کشد قلان | |
| ملکی بدین مسافت و حکمی برین نسق | ننوشته‌اند در همه شهنامه داستان | |
| ای پادشاه مشرق و مغرب به اتفاق | بل کمترینه بنده‌ی تو پادشه نشان | |
| حق را به روزگار تو بر خلق منتیست | کاندر حساب عقل نیاید شمار آن | |
| در روی دشمنان تو تیری بیوفتاد | کز هیبت تو پشت بدادند چون کمان | |
| هر که به بندگیت کمر بست تاج یافت | بنهاد مدعی سر و بر سر نهاد جان | |
| با شیر پنجه کردن روبه نه رای بود | باطل خیال بست و خلاف آمدش گمان | |
| سر بر سنان نیزه نکردیش روزگار | گر سر به بندگی بنهادی بر آستان | |
| گنجشک را که دانه‌ی روزی تمام شد | از پیش باز، باز نیاید به آشیان | |
| نفس درنده، پند خردمند نشنود | بگذار تا درشت بیوبارد استخوان | |
| گردون سنان قهر به باطل نمی‌زند | الا کسی که خود بزند سینه بر سنان | |
| اقبال نانهاده به کوشش نمی‌دهند | بر بام آسمان نتوان شد به نردبان |