| مراد نفس ندادند ازین سرای غرور | که صبر پیش گرفتند تا به وقت مجال | |
| قفا خورند و ملامت برند و خوش باشند | شب فراق به امید بامداد وصال | |
| به سر سینه این دوستان علی‌التفصیل | که دست گیری و رحمت کنی علی‌الاجمال | |
| رهی نمی‌برم و چاره‌ای نمی‌دانم | بجز محبت مردان مستقیم احوال | |
| مرا به صبحت نیکان امید بسیارست | که مایه‌داران رحمت کنند بر بطال | |
| بود که صدرنشینان بارگاه قبول | نظر کنند به بیچارگان صف نعال | |
| توقعست به انعام دائم‌المعروف | ز بهر آنکه نه امروز می‌کند افضال | |
| همیشه در کرمش بوده‌ایم و در نعمش | از آستان مربی کجا روند اطفال؟ | |
| سال نیست مگر بر خزائن کرمش | سال نیز چه حاجت که عالمست به حال | |
| من آن ظلوم جهولم که اولم گفتی | چه خواهی از ضعفا ای کریم و از جهال | |
| مرا تحمل باری چگونه دست دهد | که آسمان و زمین برنتافتند و جبال | |
| ثنای عزت حضرت نمی‌توانم گفت | که ره نمی‌برد آنجا قیاس و وهم و خیال | |
| ختام عمر خدایا به فضل و رحمت خویش | به خیر کن که همینست غایةامال | |
| بر آستان عبادت وقوف کن سعدی | که وهم منقطعست از سرادقات جلال |