در تنبیه و موعظه

کم فطن بادر مستفهما عاد وقد کل لسان المقال
فهم بسی رفت و نبودش طریق وهم بسی گشت و نماندش مجال
لودنت الفکرة من حجبه لاحترقت من سبحات الجلال
بر دل عشاق جمالش خوشست تلخی هجران به امید وصال
اصبح من غایة الطافه یجترم العبد و یبقی النوال
بنده دگر بر که کند اعتماد گر نکند بر کرم ذوالجلال
ان مقالی حکم فاعتبر موعظة تسمع صم الجبال
هر که به گفتار نصیحت کنان گوش ندارد بخورد گوشمال
بادیة المحشر واد عمیق تمتحن النفس و تمضی الجمال
گر قدمت هست چو مردان برو ور عملت نیست چو سعدی بنال
رب اعنی و اقل عثرتی انت رجائی و علیک اتکال