| ان هوی النفس یقد العقال | لایتهدی و یعی ما یقال | |
| خاک من و تست که باد شمال | می‌بردش سوی یمین و شمال | |
| ما لک فی‌الخیمة مستلقیا | وانتهض القوم و شدوا الرحال | |
| عمر به افسوس برفت آنچه رفت | دیگرش از دست مده بر محال | |
| قد و عرالمسلک یا ذاالفتی | افلح من هیاء زاد المل | |
| بس که در آغوش لحد بگذرد | بر من و تو روز و شب و ماه و سال | |
| لاتک تغتر بمعمورة | یعقبها الهدم او الانتقال | |
| گر به مثل جام جمست آدمی | سنگ اجل بشکندش چون سفال | |
| لو کشف التربة عن بدرهم | لم یر الاکدقیق الهلال | |
| بس که درین خاک ممزق شدست | پیکر خوبان بدیع الجمال | |
| واندرس الرسم بطول الزمان | وانتخر العظم بمراللیال | |
| ای که درونت به گنه تیره شد | ترسمت آیینه نگیرد صقال | |
| مالک تعصی و منادی القبول | من قبل الحق ینادی تعال؟ | |
| زنده‌ی دل مرده ندانی که کیست؟ | آنکه ندارد به خدای اشتغال | |
| عز کریم احد لایزول | جل قدیم صمد لایزال | |
| پادشهان بر در تعظیم او | دست برآورده به حکم سال | |
| کم حزن فی بلد بلقع | من علیها بسحاب ثقال | |
| بار خدایی که درون صدف | در کند از قطره‌ی آب زلال | |
| ان نطق العارف فی وصفه | یعجز عن شان عدیم المثال | |
| کار مگس نیست درین ره پرید | بلکه بسوزد پر عنقا و بال |