| تو آن نه‌ای که به هر در سرت فرو آید | نه جای همت عالیست پایه‌ی نازل | |
| پناه می‌برم از جهل عالمی به خدای | که عالمست و به مقدار خویشتن جاهل | |
| نظر به عالم صورت مکن که طایفه‌ای | به چشم خلق عزیزند و در خدای خجل | |
| بلی درخت نشانند و دانه افشانند | به شرط آنکه ببینند مزرعی قابل | |
| به هیچ خلق نباید که قصه پردازی | مگر به صاحب دیوان عالم عادل | |
| نه زان سبب که مکانی و منصبی دارد | بدین قدر نتوان گفت مرد را فاضل | |
| ازان سبب که دل و دست وی همی باشد | چو ابر همه عالم به رحمتی شامل | |
| ز بس که اهل هنر را بزرگ کرد و نواخت | بسی نماند که هر ناقصی شود کامل | |
| مثال قطره‌ی باران ابر آذاری | که کرد هر صدفی را به للی حامل | |
| سپهر منصب و تمکین علاء دولت و دین | سحاب رأفت و باران رحمت وابل | |
| که در فضایل او جای حیرتست و وقوف | که مر کدام یکی را بیان کند قائل | |
| خبر به نقل شنیدیم و مخبرش دیدیم | ورای آنکه ازو نقل می‌کند ناقل | |
| کف کریم و عطای عمیم او نه عجب | که ذکر حاتم و امثال وی کند باطل | |
| به دست‌گیری افتادگان و محتاجان | چنانکه دوست به دیدار دوست مستعجل | |
| چو رعب پایه‌ی عالیش سایه اندازد | به رفق باز رود پیش دهشت و اجل | |
| امید هست که در عهد جود و انعامش | چنان شود که منادی کنند بر سائل | |
| کدام سایه ازین موهبت شود محروم | که همچو بحر محیطست بر جهان سایل | |
| هزار سعدی اگر دایمش ثنا گوید | هزار چندان مستوجبست و مستأهل | |
| به دور عدل تو ای نیک نام نیک انجام | خدای راست بر افاق نعمتی طایل | |
| همین طریق نگه دار و خیر کن کامروز | به بوی رحمت فردا عمل کند عامل |