| هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل | به صورتی ندهد صورتیست لایعقل | |
| اگر همین خور و خوابست حاصل از عمرت | به هیچ کار نیاید حیات بی‌حاصل | |
| از آنکه من به تأمل درو گرفتارم | هزار حیف بر آن کس که بگذرد غافل | |
| نظر برفت و دل اندر کمند شوق بماند | خطا کنند سفیهان و عهده بر عاقل | |
| ندانم از چه گلست آن نگار یغمایی | که خط کشیده در اوصاف نیکوان چگل | |
| بدین کمال ندارند حسن در کشمیر | چنین بلیغ ندانند سحر در بابل | |
| به خال مشکین بر خد احمرش گویی | نهاده‌اند بر آتش به نام من فلفل | |
| سر عزیز که سرمایه‌ی وجود منست | فدای پایش اگر قاطعست وگر واصل | |
| ز هرچه هست گزیرست ناگزیر از دوست | ز دوست مگسل و از هرچه در جهان بگسل | |
| دوای درد مرا ای طبیب می‌نکنی | مگر تو نیز فرومانده‌ای در این مشکل | |
| هزار کشتی بازارگان درین دریا | فرو رود که نبینند تخته بر ساحل | |
| جهانیان به مهمات خویشتن مشغول | مرا به روی تو شغلیست از جهان شاغل | |
| که من به حسن تو ماهی ندیده‌ام طالع | که من به قد تو سروی ندیده‌ام مایل | |
| به دوستی که ندارم ز کید دشمن باک | وگر به تیغ بود در میان ما فاصل | |
| مرا و خار مغیلان به حال خود بگذار | که دل نمی‌رود ای ساربان ازین منزل | |
| شتر به جهد و جفا برنمی‌تواند خاست | که بار عشق تحمل نمی‌کند محمل | |
| به خون شعدی اگر تشنه‌ای حلالت باد | که در شریعت ما حکم نیست بر قاتل | |
| تو گوش هوش نکردی که دوش می‌گفتم | ز روزگار مخالف شکایتی با دل | |
| که آب حیرتم از سرگذشت و پای خلاص | به استعانت دستی توان کشید از گل | |
| چه گفت گفت ندانسته‌ای که هشیاران | چه گفته‌اند که از مقبلان شوی مقبل |