| چون خداوندت بزرگی داد و حکم | خرده از خردان مسکین درگذار | |
| چون زبردستیت بخشید آسمان | زیردستان را همیشه نیک دار | |
| عذرخواهان را خطاکاری ببخش | زینهاری را به جان ده زینهار | |
| شکر نعمت را نکویی کن که حق | دوست دارد بندگان حقگزار | |
| لطف او لطفیست بیرون از عدد | فضل او فضلیست بیرون از شمار | |
| گر به هر مویی زبانی باشدت | شکر یک نعمت نگویی از هزار | |
| نام نیک رفتگان ضایع مکن | تا بماند نام نیکت پایدار | |
| ملک بانان را نشاید روز و شب | گاهی اندر خمر و گاهی در خمار | |
| کام درویشان و مسکینان بده | تا همه کارت برآرد کردگار | |
| با غریبان لطف بی‌اندازه کن | تا رود نامت به نیک در دیار | |
| زور بازو داری و شمشیر تیز | گر جهان لشکر بگیرد غم مدار | |
| از درون خستگان اندیشه کن | وز دعای مردم پرهیزگار | |
| منجنیق آه مظلومان به صبح | سخت گیرد ظالمان را در حصار | |
| با بدان بد باش و با نیکان نکو | جای گل گل باش و جای خار خار | |
| دیو با مردم نیامیزد مترس | بل بترس از مردمان دیوسار | |
| هر که دد یا مردم بد پرورد | دیر زود از جان برآرندش دمار | |
| با بدان چندانکه نیکویی کنی | قتل مار افسا نباشد جز به مار | |
| ای که داری چشم عقل و گوش هوش | پند من در گوش کن چون گوشوار | |
| نشکند عهد من الا سنگدل | نشنود قول من الا بختیار | |
| سعدیا چندانکه می‌دانی بگوی | حق نباید گفتن الا آشکار |