| بس بگردید و بگردد روزگار | دل به دنیا درنبندد هوشیار | |
| ای که دستت می‌رسد کاری بکن | پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار | |
| اینکه در شهنامه‌هاآورده‌اند | رستم و رویینه‌تن اسفندیار | |
| تا بدانند این خداوندان ملک | کز بسی خلقست دنیا یادگار | |
| اینهمه رفتند و مای شوخ چشم | هیچ نگرفتیم از ایشان اعتبار | |
| ای که وقتی نطفه بودی بی‌خبر | وقت دیگر طفل بودی شیرخوار | |
| مدتی بالا گرفتی تا بلوغ | سرو بالایی شدی سیمین عذار | |
| همچنین تا مرد نام‌آور شدی | فارس میدان و صید و کارزار | |
| آنچه دیدی بر قرار خود نماند | وینچه بینی هم نماند بر قرار | |
| دیر و زود این شکل و شخص نازنین | خاک خواهد بودن و خاکش غبار | |
| گل بخواهد چید بی‌شک باغبان | ور نچیند خود فرو ریزد ز بار | |
| اینهمه هیچست چون می‌بگذرد | تخت و بخت و امر و نهی و گیر و دار | |
| نام نیکو گر بماند ز آدمی | به کزو ماند سرای زرنگار | |
| سال دیگر را که می‌داند حساب؟ | یا کجا رفت آنکه با ما بود پار؟ | |
| خفتگان بیچاره در خاک لحد | خفته اندر کله‌ی سر سوسمار | |
| صورت زیبای ظاهر هیچ نیست | ای برادر سیرت زیبا بیار | |
| هیچ دانی تا خرد به یا روان | من بگویم گر بداری استوار | |
| آدمی را عقل باید در بدن | ورنه جان در کالبد دارد حمار | |
| پیش از آن کز دست بیرونت برد | گردش گیتی زمام اختیار | |
| گنج خواهی، در طلب رنجی ببر | خرمنی می‌بایدت، تخمی بکار |