| خدایگان صدور زمانه شمس‌الدین | عماد قبه‌ی اسلام و قبله‌ی زوار | |
| محمد بن محمد که یمن همت اوست | معین و مظهر دین محمد مختار | |
| اکابر همه عالم نهاده گردن طوع | بر آستان جلالش چو بندگان صغار | |
| نه هرکس این شرف و قدر و منزلت دارد | که قصد باب معالی کنندش از اقطار | |
| چه کعبه در همه آفاق نقطه‌ای باید | که اهل فضل طوافش کنند چون پرگار | |
| قلم به یمن یمینش چو گرم رو مرغیست | که خط به روم برد دم به دم ز هندو بار | |
| برآید از ظلمات دویت هر ساعت | چنانکه می‌رود آب حیاتش از منقار | |
| پناه ملت حق تا چنین بزرگانند | هنوز هست رسول خدای را انصار | |
| عدوی دولت او را همیشه کوفت رسد | وگر سرش همه پیشانیست چون مسمار | |
| مرین یگانه اهل زمانه را یارب | به کام دولت و دنیا و دین ممتع دار | |
| که می‌برد به خداوند منعم محسن | پیام بنده‌ی نعمت‌شناس شکرگزار | |
| که من نه اهل سخن گفتنم درین معنی | نه مرد اسپ دوانیدم درین مضمار | |
| مرا هزار زبان فصیح بایستی | که شکر نعمت وی کردمی یکی ز هزار | |
| چو بندگی نتواتنم همی به جای آورد | به عجز می‌کنم از حق بندگی اقرار | |
| وگر به جلوه‌ی طاوس شوخیی کردم | به چشم نقص نبینندم اهل استبصار | |
| که من به جلوه‌گری پای زشت می‌پوشم | نه پر و بال نگارین همی کنم اظهار | |
| به سوق صیرفیان در، حکیم آن را به | که بر محک نزند سیم ناتمام عیار | |
| هنر نمودن اگر نیز هست لایق نیست | که خود عبیر بگوید چه حاجت عطار | |
| برای ختم سخن دست در دعا داریم | امیدوار قبول از مهیمن غفار | |
| همیشه تا که ملک را بود تقلب دور | همیشه تا که زمین را بود قرار و مدار |