| کجا همی رود این شاهد شکر گفتار؟ | چرا همی نکند بر دو چشم من رفتار؟ | |
| به آفتاب نماند مگر به یک معنی | که در تأمل او خیره می‌شود ابصار | |
| نظر در آینه‌ی روی عالم افروزش | مثال صیقل از آیینه می‌برد زنگار | |
| برات خوبی و منشور لطف و زیبایی | نبشته بر گل رویش به خط سبز عذار | |
| به مشک سوده‌ی محلول در عرق ماند | که بر خریر نویسد کسی به خط غبار | |
| لبش ندانم و خدش چگونه وصف کنم | که این چو دانه‌ی نارست و آن چو شعله‌ی نار | |
| چو در محاورت آید دهان شیرینش | کجا شدند تماشا کنان شیرین کار | |
| نسیم صبح بر اندام نازکش بگذشت | چو بازگشت به بستان بریخت برگ بهار | |
| متابع توام ای دوست گر نداری ننگ | مطاوع توام ای یار اگر نداری عار | |
| تو در کمند من آیی؟ کدام دولت و بخت | من از تو روی بپیچم؟ کدام صبر و قرار | |
| حدیث عشق تو با کس همی نیارم گفت | که غیرتم نگذارد که بشنود اغیار | |
| همیشه در دل من هرکس آمدی و شدی | تو برگذشتی و نگذشت بعد از آن دیار | |
| تو از سر من و از جان من عزیزتری | بخیلم ار نکنم سر فدا و جان ایثار | |
| اکر ملول شوی، حاکمی و فرمان ده | وگر قبول کنی بنده‌ایم و خدمتکار | |
| حلال نیست محبت مگر کسانی را | که دوستی به قیامت برند سعدی‌وار | |
| حکایت اینهمه گفتیم و همچنان باقیست | هنوز باز نکردیم دوری از طومار | |
| اگر در سخن اینجا که هست دربندم | هنوز باز نکردیم دوری از طومار | |
| سخن به اوج ثریا رسد اگر برسد | به صدر صاحب دیوان و شمع جمع کبار | |
| جهان دانش و ابر سخا و کان کرم | سپهر حشمت و دریای فضل و کوه وقار | |
| امین مشرق و مغرب که ملک و دین دارند | به رای روشن او اعتماد و استظهار |