| چو دوست جور کند بر من و جفا گوید | میان دوست چه فرقست و دشمن خونخوار؟ | |
| اگر زمین تو بوسد که خاک پای توام | مباش غره که بازیت می‌دهد عیار | |
| گرت سلام کند، دانه می‌نهد صیاد | ورت نماز برد، کیسه می‌برد طرار | |
| به اعتماد وفا، نقد عمر صرف مکن | که عن قریب تو بی‌زر شوی و او بیزار | |
| به راحت نفسی، رنج پایدار مجوی | شب شراب نیرزد به بامداد خمار | |
| به اول همه کاری تأمل اولیتر | بکن، وگرنه پشیمان شوی به آخر کار | |
| میان طاعت و اخلاص و بندگی بستن | چه پیش خلق به خدمت، چه پیش بت زنار | |
| زمام عقل به دست هوای نفس مده | که گرد عشق نگردند مردم هشیار | |
| من آزموده‌ام این رنج و دیده این زحمت | ز ریسمان متنفر بود گزیده‌ی مار | |
| طریق معرفت اینست بی‌خلاف ولیک | به گوش عشق موافق نیاید این گفتار | |
| چو دیده دید و دل از دست رفت و چاره نماند | نه دل ز مهر شکیبد، نه دیده از دیدار | |
| پیاده مرد کمند سوار نیست ولیک | چو اوفتاد بباید دویدنش ناچار | |
| شبی دراز درین فکر تا سحر همه شب | نشسته بودم و با نفس خویش در پیکار | |
| که چند ازین طلب شهوت و هوا و هوس | چو کودکان و زنان رنگ و بوی و نقش و نگار | |
| بسی نماند که روی از حبیب برپیچم | وفای عهد عنانم گرفت دیگر بار | |
| که سخت سست گرفتی و نیک بد گفتی | هزار نوبت از این رای باطل استغفار | |
| حقوق صحبتم آویخت دست در دامن | که حسن عهد فراموش کردی از غدار | |
| نگفتمت که چنین زود بگسلی پیمان | مکن کز اهل مروت نیاید این کردار | |
| کدام دوست بتابد رخ از محبت دوست؟ | کدام یار بپیچد سر از ارادت یار؟ | |
| فراق را دلی از سنگ سخت‌تر باید | کدام صبر که بر می‌کنی دل از دلدار؟ |