| به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار | که بر و بحر فراخست و آدمی بسیار | |
| همیشه بر سگ شهری جفا و سنگ آید | از آنکه چون سگ صیدی نمی‌رود به شکار | |
| نه در جهان گل رویی و سبزه‌ی زنخیست | درختها همه سبزند و بوستان گلزار | |
| چو ماکیان به در خانه چند بینی جور؟ | چرا سفر نکنی چون کبوتر طیار | |
| ازین درخت چو بلبل بر آن درخت نشین | به دام دل چه فرومانده‌ای چو بوتیمار؟ | |
| زمین لگد خورد از گاو و خر به علت آن | که ساکنست نه مانند آسمان دوار | |
| گرت هزار بدیع‌الجمال پیش آید | ببین و بگذر و خاطر به هیچ کس مسپار | |
| مخالط همه کس باش تا بخندی خوش | نه پای‌بند یکی کز غمش بگریی زار | |
| به خد اطلس اگر وقتی التفات کنی | به قدر کن که نه اطلس کمست در بازار | |
| مثال اسب الاغند مردم سفری | نه چشم بسته و سرگشته همچو گاو عصار | |
| کسی کند تن آزاده را به بند اسیر؟ | کسی کند دل آسوده را به فکر فگار؟ | |
| چو طاعت آری و خدمت کنی و نشناسند | چرا خسیس کنی نفس خویش را مقدار؟ | |
| خنک کسی که به شب در کنار گیرد دوست | چنانکه شرط وصالست و بامداد کنار | |
| وگر به بند بلای کسی گرفتاری | گناه تست که بر خود گرفته‌ای دشوار | |
| مرا که میوه‌ی شیرین به دست می‌افتد | چرا نشانم بیخی که تلخی آرد بار؟ | |
| چه لازمست یکی شادمان و من غمگین | یکی به خواب و من اندر خیال وی بیدار؟ | |
| مثال گردن آزادگان و چنبر عشق | همان مثال پیاده‌ست در کمند سوار | |
| مرا رفیقی باید که بار برگیرد | نه صاحبی که من از وی کنم تحمل بار | |
| اگر به شرط وفا دوستی به جای آود | وگرنه دوست مدارش تو نیز و دست بدار | |
| کسی از غم و تیمار من نیندیشد | چرا من از غم و تیمار وی شوم بیمار؟ |