| شاخها دختر دوشیزه‌ی باغ‌اند هنوز | باش تا حامله گردند به الوان ثمار | |
| عقل حیران شود از خوشه‌ی زرین عنب | فهم عاجز شود از حقه‌ی یاقوت انار | |
| بندهای رطب از نخل فرو آویزند | نخلبندان قضا و قدر شیرین کار | |
| تا نه تاریک بود سایه‌ی انبوه درخت | زیر هر برگ چراغی بنهند از گلنار | |
| سیب را هر طرفی داده طبیعت رنگی | هم بر آن گونه که گلگونه کند روی نگار | |
| شکل امرود تو گویی که ز شیرینی و لطف | کوزه‌ای چند نباتست معلق بر بار | |
| هیچ در به نتوان گفت چو گفتی که به است | به از این فضل و کمالش نتوان کرد اظهار | |
| حشو انجیر چو حلواگر استاد که او | حب خشخاش کند در عسل شهد به کار | |
| آب در پای ترنج و به و بادام روان | همچو در زیر درختان بهشتی انهار | |
| گو نظر باز کن و خلقت نارنج ببین | ای که باور نکنی فی‌الشجرالاخضر نار | |
| پاک و بی‌عیب خدایی که به تقدیر عزیز | ماه و خورشید مسخر کند و لیل و نهار | |
| پادشاهی نه به دستور کند یا گنجور | نقشبندی نه به شنگرف کند یا زنگار | |
| چشمه از سنگ برون آید و باران از میغ | انگبین از مگس نحل و در از دریا بار | |
| نیک بسیار بگفتیم درین باب سخن | و اندکی بیش نگفتیم هنوز از بسیار | |
| تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت او | همه گویند و یکی گفته نیاید ز هزار | |
| آن که باشد که نبندد کمر طاعت او | جای آنست که کافر بگشاید زنار | |
| نعمتت بار خدایا ز عدد بیرونست | شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار | |
| این همه پرده که بر کرده‌ی ما می‌پوشی | گر به تقصیر بگیری نگذاری دیار | |
| ناامید از در لطف تو کجا شاید رفت؟ | تاب قهر تو نیاریم خدایا زنهار | |
| فعلهایی که ز ما دیدی و نپسندیدی | به خداوندی خود پرده بپوش ای ستار |