| دنیا که جسر آخرتش خواند مصطفی | جای نشست نیست بباید گذار کرد | |
| دارالقرار خانه‌ی جاوید آدمیست | این جای رفتنست و نشاید قرار کرد | |
| چند استخوان که هاون دوران روزگار | خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد | |
| ظالم بمرد و قاعده‌ی زشت از او بماند | عادل برفت و نام نکو یادگار کرد | |
| عیسی به عزلت از همه عالم کناره جست | محبوبش آرزوی دل اندر کنار کرد | |
| قارون ز دین برآمد و دنیا برو نماند | بازی رکیک بود که موشی شکار کرد | |
| ما اعتماد بر کرم مستعان کنیم | کان تکیه باد بود که بر مستعار کرد | |
| بعد از خدای هرچه پرستند هیچ نیست | بی‌دولت آنکه بر همه هیچ اختیار کرد | |
| وین گوی دولتست که بیرون نمی‌برد | الا کسی که در ازلش بخت یار کرد | |
| بیچاره آدمی چه تواند به سعی و رنج | چون هرچه بودنیست قضا کردگار کرد | |
| او پادشاه و بنده و نیک و بد آفرید | بدبخت و نیک بخت و گرامی و خوار کرد | |
| سعدی به هر نفس که برآورد چون سحر | چون صبح در بسیط زمین انتشار کرد | |
| هر بنده‌ای که خاتم دولت به نام اوست | در گوش دل نصیحت او گوشوار کرد | |
| بالا گرفت و دولت والا امید داشت | هر شاعری که مدح ملوک دیار کرد | |
| شاید که التماس کند خلعت مزید | سعدی که شکر نعمت پروردگار کرد |