| به عهد ملک وی اندر نماند دست تطاول | مگر سواعد سیمین و بازوان سمین را | |
| همیشه دست توقع گرفته دامن فضلش | چو وامدار که دریابد آستین ضمین را | |
| شروح فکر من اندر بیان خاصیت او | تکلف است که حاجت به شرح نیست یقین را | |
| هلال اگر بنماید کسی بدیع نباشد | چه حاجتست که بنمایم آفتاب مبین را | |
| درین حدیقه که بلبل زبان نطق ندارد | تو شوخ دیده مگس بین که برگرفت طنین را | |
| ایا رسیده به جایی کلاه گوشه‌ی قدرت | که دست نیست بر آن پایه آسمان برین را | |
| گر اشتیاق نویسم به وصف راست نیاید | چنان مرید محبم که تشنه ماء معین را | |
| به خاک پای تو ماند یمین غیر مکفر | کزان زمان که بدانستم از یسار یمین را | |
| برای حاجت دنیا طمع به خلق نبندم | که تنگ چشم تحمل کند عذاب مهین را | |
| تو قدر فضل شناسی که اهل فضلی و دانشی | شبه فروش چه داند بهای در ثمین را | |
| نگاهدار و معینت خدای بود که هرگز | به از خدای نبینی نگاهدار و معین را | |
| مضاجع پدرانت غریق باد به رحمت | که چون تو عاقل و هشیار پرورند بنین را | |
| در سخن به دو مصرع چنان لطیف ببندم | که شاید اهل معانی که ورد خود کند این را | |
| بخور ببخش که دنیا به هیچ کار نیاید | جز آنکه پیش فرستند روز بازپسین را |