| نه رگهای پستان درون دل است؟ | پس ار بنگری شیر خون دل است | |
| به خونش فرو برده دندان چو نیش | سرشته در او مهر خونخوار خویش | |
| چو بازو قوی کرد و دندان ستبر | بر اندایدش دایه پستان به صبر | |
| چنان صبرش از شیر خامش کند | که پستان شیرین فرامش کند | |
| تو نیز ای که در توبه‌ای طفل راه | به صبرت فراموش گردد گناه |