| نمک ریش دیرینه‌ام تازه کرد | که بودم نمک خورده از دست مرد | |
| به دیدار وی در سپاهان شدم | به مهرش طلبکار و خواهان شدم | |
| جوان دیدم از گردش دهر، پیر | خدنگش کمان، ارغوانش زریر | |
| چو کوه سپیدش سر از برف موی | دوان آبش از برف پیری به روی | |
| فلک دست قوت بر او یافته | سر دست مردیش بر تافته | |
| بدر کرده گیتی غرور از سرش | سر ناتوانی به زانو برش | |
| بدو گفتم ای سرور شیر گیر | چه فرسوده کردت چو روباه پیر؟ | |
| بخندید کز روز جنگ تتر | بدر کردم آن جنگجویی ز سر | |
| زمین دیدم از نیزه چو نیستان | گرفته علمها چو آتش در آن | |
| بر انگیختم گرد هیجا چو دود | چو دولت نباشد تهور چه سود؟ | |
| من آنم که چون حمله آوردمی | به رمح از کف انگشتری بردمی | |
| ولی چون نکرد اخترم یاوری | گرفتند گردم چو انگشتری | |
| غنیمت شمردم طریق گریز | که نادان کند با قضا پنجه تیز | |
| چه یاری کند مغفر و جوشنم | چو یاری نکرد اختر روشنم؟ | |
| کلید ظفر چون نباشد به دست | به بازو در فتح نتوان شکست | |
| گروهی پلنگ افگن پیل زور | در آهن سر مرد و سم ستور | |
| همان دم که دیدیم گرد سپاه | زره جامه کردیم و مغفر کلاه | |
| چو ابر اسب تازی برانگیختیم | چو باران بلالک فرو ریختیم | |
| دو لشکر به هم بر زدند از کمین | تو گفتی زدند آسمان بر زمین | |
| ز باریدن تیر همچو تگرگ | به هر گوشه برخاست طوفان مرگ |