| مرا در سپاهان یکی یار بود | که جنگاور و شوخ و عیار بود | |
| مدامش به خون دست و خنجر خضاب | بر آتش دل خصم از او چون کباب | |
| ندیدمش روزی که ترکش نبست | ز پولاد پیکانش آتش نجست | |
| دلاور به سرپنجه‌ی گاوزور | ز هولش به شیران در افتاده شور | |
| به دعوی چنان ناوک انداختی | که عذرا به هر یک دو انداختی | |
| چنان خار در گل ندیدم که رفت | که پیکان او در سپرهای جفت | |
| نزد تارک جنگجویی به خشت | که خود و سرش را نه در هم سرشت | |
| چو گنجشک روز ملخ در نبرد | به کشتن چه گنجشک پیشش چه مرد | |
| گرش بر فریدون بدی تاختن | امانش ندادی به تیغ آختن | |
| پلنگانش از زور سرپنجه زیر | فرو برده چنگال در مغز شیر | |
| گرفتی کمربند جنگ آزمای | وگر کوه بودی بکندی ز جای | |
| زره پوش را چون تبرزین زدی | گذر کردی از مرد و بر زین زدی | |
| نه در مردی او را نه در مردمی | دوم در جهان کس شنید آدمی | |
| مرا یک دم از دست نگذاشتی | که با راست طبعان سری داشتی | |
| سفر ناگهم زان زمین در ربود | که بیشم در آن بقعه روزی نبود | |
| قضا نقل کرد از عراقم به شام | خوش آمد در آن خاک پاکم مقام | |
| مع القصه چندی ببودم مقیم | به رنج و به راحت، به امید و بیم | |
| دگر پر شد از شام پیمانه‌ام | کشید آرزومندی خانه‌ام | |
| قضا را چنان اتفاق اوفتاد | که بازم گذر بر عراق اوفتاد | |
| شبی سر فرو شد به اندیشه‌ام | به دل برگذشت آن هنر پیشه‌ام |