| من آن کس نیم کز غرور حشم | ز بیچارگان روی در هم کشم | |
| تو هم با من از سر بنه خوی زشت | که ناسازگاری کنی در بهشت | |
| من امروز کردم در صلح باز | تو فردا مکن در به رویم فراز | |
| چنین راه اگر مقبلی پیش گیر | شرف بایدت دست درویش گیر | |
| بر از شاخ طوبی کسی بر نداشت | که امروز تخم ارادت نکاشت | |
| ارادت نداری سعادت مجوی | به چوگان خدمت توان برد گوی | |
| تو را کی بود چون چراغ التهاب | که از خود پری همچو قندیل از آب؟ | |
| وجودی دهد روشنایی به جمع | که سوزیش در سینه باشد چو شمع |