| بگفتندش از هر کنار آفرین | که بر عقل و طبعت هزار آفرین | |
| سمند سخن تا به جایی براند | که قاضی چو خر در وحل بازماند | |
| برون آمد از طاق و دستار خویش | به اکرام و لطفش فرستاد پیش | |
| که هیهات قدر تو نشناختیم | به شکر قدومت نپرداختیم | |
| دریغ آیدم با چنین مایه‌ای | که بینم تو را در چنین پایه‌ای | |
| معرف به دلداری آمد برش | که دستار قاضی نهد بر سرش | |
| به دست و زبان منع کردش که دور | منه بر سرم پای بند غرور | |
| که فردا شود بر کهن میزران | به دستار پنجه گزم سرگران | |
| چو مولام خوانند و صدر کبیر | نمایند مردم به چشمم حقیر | |
| تفاوت کند هرگز آب زلال | گرش کوزه زرین بود یا سفال؟ | |
| خرد باید اندر سر مرد و مغز | نباید مرا چون تو دستار نغز | |
| کس از سر بزرگی نباشد به چیز | کدو سر بزرگ است و بی مغز نیز | |
| میفراز گردن به دستار و ریش | که دستار پنبه‌ست و سبلت حشیش | |
| به صورت کسانی که مردم وشند | چو صورت همان به که دم درکشند | |
| به قدر هنر جست باید محل | بلندی و نحسی مکن چون زحل | |
| نی بوریا را بلندی نکوست | که خاصیت نیشکر خود در اوست | |
| بدین عقل و همت نخوانم کست | وگر می‌رود صد غلام از پست | |
| چه خوش گفت خر مهره‌ای در گلی | چو بر داشتش پر طمع جاهلی | |
| مرا کس نخواهد خریدن به هیچ | به دیوانگی در حریرم مپیچ | |
| خبزدو همان قدر دارد که هست | وگر در میان شقایق نشست |